De titel (no. 3)
Een serie van ontmoetingen met de Armeense vrouw vond plaats. De eerste keer vertelde zij haar verhaal in grote lijnen. Ik gebruikte een dictafoon. Na elk gesprek schreef ik vragen op die zij bij het volgende interview beantwoordde. Het werd een getuigenis. Het was emotioneel maar ook mooi hoe haar overleden grootouders tot leven kwamen.
De titel kwam vanzelf:
De violen spelen nog. Het waargebeurde reisverhaal van een Armeense familie in 1915 naar Parijs.